ქვიარი ამბობს - Page 3

არ მახსოვს, როდის და როგორ დაიწყო ყველაფერი, დიდი გარდატეხა არასდროს ყოფილა. ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც უნდა ყოფილიყო და რაღაც უნდა შემეცვალა იმისთვის, რომ საკუთარი სხეული, საკუთარი ხმა მეპოვა

ვინც არ მიცნობს, მათთვის თავს წარვადგენდი, როგორც უბრალოდ ელენე, რიგითი ადამიანი, 22 წლის, უბრალო გარეგნობის მქონე, ცოტა უცნაური და რაღაც მხრივ, ჩაკეტილი გოგო, რომელიც საკუთარ თავს იმაზე კრიტიკულად უდგება და უარესად ხედავს,

მე ვარ პაკო ტაბატაძე, 36 წლის. ვარ მხიარული, ცოტა სევდიანიც, პოზიტიური და მასხარა, მაგრამ თუ გავბრაზდი, მტრისას! ჩემთან თამაშს, სჯობს, ცეცხლს ეთამაშო. “მიიღე საკუთარი თავი!” მიუხედავად სირთულეებისა, მაინც ვამბობ, რომ იდეალური ბავშვობა

მე ვარ გიორგი, 20 წლის, ქალაქ ბათუმიდან. გავიზარდე ბათუმის ყველაზე კოლორიტულ ნაწილში, ძველ ბათუმში, ე.წ. იტალიურ ეზოში. ზოგადად, ბათუმი გამორჩეულია ქალაქია თავისი კოლორიტულობით და მრავალფეროვნებით, მაგრამ ქალაქის ამ ნაწილში განსაკუთრებულად იგრძნობა ბათუმის

მე მქვია ელა ჯამაგიძე. ვარ 25 წლის ტრანსგენდერი ქალი და ქვიარ აქტივისტი. ბავშვობა — ჩაგვრა ოჯახსა და სკოლაში თბილისში დავიბადე. ბავშვობიდანვე ვგრძნობდი, რომ სხვა ჩემი თანატოლი ბიჭებისგან გამორჩეული ვიყავი, რადგან უფრო მგრძნობიარე,

დედა და მამა ხშირად ჩხუბობდნენ. მამას საჭმლის ფულის დატოვება ენანებოდა, რის შემდეგაც დედას ისტერიკა ემართებოდა და გულწასული არაერთხელ გამხდარა ჩემი მოსასულიერებელი. სადღაც იქვე იყო მშიშარა დეიდა და პრობლემური უფროსი ძმა. ბავშვობიდანვე ვიცოდი,

“ჩემი მთავარი მოტივაცია არის პატარა თორნიკე, რომელმაც ძალიან ბევრი უსამართლობა გამოიარა, გადარჩა, განვითარდა. მინდა, ის პასუხისმგებლობა, რაც იმ თორნიკეს მიმართ მაქვს, რომელსაც თავის დროზე ვერ დავეხმარე, სხვა ადამიანების კეთილდღეობისკენ მივმართო”, — გვეუბნება

მე ვარ დავით კახაბერი, თანასწორობის მოძრაობის დირექტორი. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრჯერ მქონია განცდა და სურვილი, ყველაფერი მიმეტოვებინა და ხელები ჩამომეშვა, მაინც ვერ შევძელი და ბოლოს მაინც უკან ვბრუნდები ხოლმე. ალბათ ამის მიზეზი