17 მაისი ჩემთვის შიშის დღეა. 2013 წლის 17 მაისს ისრაელში ვიყავი, მაგრამ ვხედავდი ჩემს მებობრებს როგორ არბევდნენ. ძალიან ვინერვიულე, სამი დღე არ მეძინა. წარმოიდგინეთ რომ მათ ვისაც იცნობთ სიკვდილი ემუქრება.
ზოგადად, არ ვარ მომხრე პრაიდების და გამოსვლების, ჩემი აზრით ხილვადობის გაზრდისთვის სხვა უფრო ეფექტური ფორმებიც არსებობს. ვფიქრობ, რომ ხელისუფლებასთან მუშაობით, საკანონმდებლო ცვლილებებით მეტის მიღწევაა შესაძლებელი. ასე ხალხი ღიზიანდება და სანამ არ ეცოდინებათ, რომ ძალადობის გამო პასუხისგება მოუწევთ, დაისჯებიან, ვფიქრობ აზრი არც აქვს გამოსვლას.
ხელისუფლება თუ კრავს ხელს თემის წევრებს, რა თქმა უნდა საზოგადოებაც კრავს. ხელისუფლებამ უნდა თქვას, რომ მზად არის ჩვენს დასაცავად, არ დაუშვებს ჩვენზე ძალადობას, ჩვენს წინააღმდეგ გამოსვლებს, რომ ქვეყნისთვის მნიშვნელოვანია ჩვენი დაცვა – ამის გარეშე ყოველთვის საფრთხის შემცველი იქნება ჩვენი გამოსვლები.
არ მინდა სხვას მოტივაცია წავართვა, ყველას ბრძოლის თავის გზა აქვს და ყველა ისე უნდა მოიქცეს, როგორც სწორად თვლის. ჩემთვის ამ ეტაპზე აქციები არ არის გამოხატვის საუკეთესო ფორმა.
37 წლის ვარ, მთელი ჩემი ცხოვრება აქციებზე გავატარე, რაღაცეები შეიცვალა ამ აქციებით, თუნდაც ქალთა მიმართ ძალადობის ფაქტებზე საზოგადოებაც და სამართალდამცველებიც ახლა სხვანაირად რეაგირებენ, ვიდრე წლების წინ. ლგბტქ თემის წევრების მდგომარეობა და მათ მიმართ დამოკიდებულება არ მგონია იმის თქმით შეიცვალოს, რომ ისეთები უნდა მიგვიღონ, როგორებიც ვართ.
არ ვიცი, შეიძლება დემონსტრაციებზე უფრო ეფექტური ის იყოს, რომ ავუხსნან ოჯახის წევრებს, მეგობრებს და ახლობლებს, რომ ჩვენ ვართ ის “განსხვავებული ორიენტაციის” ხალხი, ვინც არ უყვართ, ვისიც ეშინიათ, ვისი განადგურებაც უნდათ და ჩვენ არც ვიმსახურებთ მათგან ასეთ დამოკიდებულებას.
მნიშვნელოვანი ცვლილებები უცბად არ ხდება, ჩვენ თუ ვამბობთ, რომ ისეთები უნდა მიგვიღონ, როგორებიც ვართ, ჩვენც უნდა მივიღოთ საზოგადოება ისეთი, როგორიც არის – მათი შიშებით და აგრესიით, ცოდნის ნაკლებობით და დამახინჯებული ინფორმაციით. ერთმანეთს პატივი უნდა ვცეთ – შეიძლება გრძელი გზის გავლამ მოგვიწიოს აღიარებამდე, მაგრამ შეუძლებელი არაფერია.
